Manuel Domínguez Salas – teoretyk muzyki, kompozytor i perkusista. W 1989 roku rozpoczął naukę gry na perkusji pod kierunkiem profesora Pablo Anguiano w mieście Meksyk. Jest absolwentem wydziału jazzu Escuela Superior de Música w Meksyku oraz Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy, którą ukończył w 2006 roku, otrzymując dyplom magisterski z kompozycji w klasie prof. Marka Jasińskiego. W 2010 roku w tej samej uczelni ukończył studia magisterskie w specjalności teoria muzyki. W latach 2014-2021 studiował filozofię twórczości muzycznej pod kierunkiem dr Julio Estrady w Laboratorio de Creación Musical w UNAM w Meksyku. W roku 2021 uzyskał stopień doktora w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie pod kierunkiem prof. Anny Nowak. Jako perkusista brał udział w wielu koncertach w kraju i za granicą, w festiwalach międzynarodowych, konkursach i warsztatach jazzowych, m.in. w School for Improvisational Music, gdzie doskonalił swoje umiejętności pod okiem takich wybitnych jazzmanów jak Steve Coleman, Ralph Alessi, Ravi Coltrane, Jim Black oraz Newman Taylor Baker. W 2000 roku otrzymał stypendium na studia na wydziale jazzu w Berkeley College of Music w Bostonie oraz stypendium artystyczne Instytutu Muzyki i Tańca. Jego utwory były wykonywane na koncertach i festiwalach w kraju i za granicą.
*
Densidad’ome na obój, fortepian i noisemaker został skomponowany w 2021 roku. W języku hiszpańskim densidad znaczy gęstość, ome – dwa). Kompozytor odnosi się do metody tworzenia dzieła muzycznego nazwanej przez meksykańskiego muzykologa i kompozytora Julio Estrady macro timbre – syntezy rytmu i dźwięku, która prowadzi do chrono-akustycznej fuzji materii muzycznej. Organizacja materiału muzycznego tego utworu opiera się na homogenizacji komponentów w celu uzyskania maksymalnej rozdzielczości rytmu-dźwięku w każdej z trzech partii instrumentalnych. Partia oboju, poza korzystaniem z tradycyjnych zasobów wysokości dźwięków oraz dynamiki, wprowadza kontrapunkt poliparametryczny integrujący się z następującymi komponentami rytmu-dźwięku-hałasu: wdech, wydech, vibrato, bisbigliando, ciśnienie powietrza, naprężenie ust, kolorystyka fonetyczna, frullato, gwizdanie, preparowanie instrumen tu oraz śpiew. Ta technika wymaga wysokiej kontroli aparatu głosowego przez solistę oraz korzystania z współczesnych technik gry na instrumencie. Partia fortepianu spełnia funkcję gęstości rytmu, nie korzystając z materiału muzycznego wprowadzanego przez oboistę. Wręcz przeciwnie, intencją kompozytora jest zainicjowanie dynamicznej gry pomiędzy gęstością dźwięku–hałasu (fortepian) i gęstością koloru ataku i rytmu (obój). W utworze występują skrajne zmiany dynamiczne – od fortissimo possibile do pianissimo possibile. Partia noisemakera powiększa możliwość uzyskania maksymalnej gęstości rytmu-dźwięku-szumu, pozwalając uzyskać brzmienie podobne do masy rozmytych dźwięków.
Marta Różańska